Louise checkt haar berichten. Nog steeds geen reactie van Jelle, terwijl ze toch al anderhalf uur geleden heeft geappt dat ze is geland.
Voor haar stopt een donkerblauwe Audi, de claxon klinkt en ze hoort haar naam door het geopende raam aan de passagierskant.
‘Henk, jij hier? Heb je je voor Jelles karretje laten spannen?’
‘Stap maar gauw in, ik mag hier niet te lang staan.’
Als ze wegrijden, zegt Louise: ‘Jij bent echt een topgozer! Jelle had het zeker weer te druk. Hij heeft mij niet eens teruggeappt.’
‘Hij belde me of ik je wilde ophalen. Voor een oude studievriend heb ik dat graag over.’ Met een grijns vervolgt hij: ‘En voor zijn vriendin, natuurlijk.’
‘Hé, had je deze afslag niet moeten hebben?’
Henk antwoordt niet.
Louise kijkt nog eens om en weet dat ze gelijk heeft. Zou hij zitten slapen?
‘Henk! Je rijdt verkeerd, we hadden eraf gemoeten.’
‘Nee, ik pak de afslag na het benzinestation.’
‘Waar gaan we dan naartoe?’
Hij houdt zijn ogen strak op de weg gericht.
‘Naar mijn huis.’
‘Waarom? Ben je iets vergeten of zo?’
‘Nee. Ik leg het je straks wel uit.’
Louise laat het er voorlopig bij zitten, vraagt zich ondertussen af wat er aan de hand is.
Henk parkeert voor zijn huis en opent de voordeur.
‘Ga jij vast naar binnen terwijl ik nog wat uit de auto pak. Ik maak zo een lekker bakkie voor je.’
In de hal ziet ze verhuisdozen staan, uit een ervan hangt haar favoriete wollen sjaal. Daarnaast herkent ze het antieke bijzettafeltje dat ze in Frankrijk op de kop tikte.
Ze draait zich om naar Henk, die haar bagage naar binnen draagt.
‘Henk! Wat is dit? Wat doen mijn spullen hier?’
Hij gaat voor haar staan en pakt haar hand.
‘Louise, ik moet je iets vertellen. Jelle is … hij heeft eh …’
Secondenlang zoekt Henk naar woorden.
‘Verdomme, Henk. Wat is er?’
‘Jelle … Je kunt voorlopig hier blijven tot je iets anders hebt gevonden.’
Louise onderdrukt een vloek.
‘Mooi is dat! Ik word eruit gegooid omdat die klootzak een ander heeft.’