Een late zomeravond in het park.
Jansen slaapt onder de rododendrons, met Bello, de oren in ruststand maar toch enigszins rechtop.
Een stelletje zoekt een beschut plekje om te doen wat stelletjes meestal doen op beschutte plekjes. Ze belanden vlak bij Jansen en Bello.
Gesmak, gekreun en het geruis van kledingstukken die worden afgestroopt doen Bello zachtjes grommen. Jansen wordt wakker en blijft stilletjes liggen.
De jongen merkt Bello op.
‘Shit, een zwerfhond, Anabel. Ksst, wegwezen, vies mormel.’ en hij gooit een hand aarde naar Bello.
‘Ach wat een lief beestje! Kom maar bij Anabel, hoor! Zal ik jou eens lekker over je bolletje aaien, hè? Ja, hij is braaf hoor. Laat Pietertje maar kletsen, hoor.’
‘Jezus muts, doe niet zo belachelijk, ‘t is maar een gewone zwerfhond hoor. Je kan beter mij over mijn bolletje aaien, of nog beter, over mijn pietertje. Ik zal dat kreng eens een flinke schop voor zijn kloten geven, zodat-ie ons met rust laat.’
‘Verdomme Pieter, doe niet zo stom! Dat beest heeft ook recht op leven. Kap es effe met die onzin!’
‘Nee, nou wordt-ie mooi! Zouden we samen lekker gaan vrijen, ga jij zo’n kuthond lopen aanhalen! Doe zelf niet zo stom! En til je kont effe omhoog, anders krijg ik je slipje niet uit.’
Pieter pakt een dikke tak om Bello mee te slaan, maar Anabel houdt hem tegen.
‘Weet je wat jij kan, Pieter, je kan de vinketering krijgen! Je bekijkt het maar met je pietertje!’
Anabel doet haar T-shirt naar beneden, hijst haar spijkerbroek op, strekt haar hand uit naar Bello en aait hem over zijn kop.
‘Breng jij mij thuis, lief zwerfhondje? Zal Anabel je eens lekker verwennen, gaan we langs de FEBO. Ja, kom maar mee hoor, schatje.’
Anabel en Bello lopen samen het pad af, Pieter verbouwereerd achterlatend.
Zegt Jansen droog: ‘Dat wordt rukken, Pieter!‘
Achtergrond
De schrijfopdracht behelsde een verhaal over twee ontmoetingen met een hond, één met een hondengek, de ander met een hondenhater.
In dit verhaal is Anabel de held. Anabel, die liever een zwerfhond verwent dan zich te laten verwennen door een hondenhater.
Welnu, deze Anabel is er een van een drieling. Anabel is de mooiste van de drie, ze heeft blond haar en blauwe ogen, een lief gezichtje met volle lippen en ze is gezegend met prachtige borsten. Anabel heeft ook het hart op de juiste plaats, een goede inborst zogezegd.
Inmiddels denkt de kritische lezer wellicht dat de naam Anabel verkeerd is gespeld, want één in plaats van twee ennen. Nee, de spelling van haar naam is conform de inschrijving in het bevolkingsregister en de bedoeling haar ouders. Analfabeet zijn haar ouders niet en qua spellingvaardigheid bevinden zij zich net boven het gemiddelde van Nederland en - kijkend naar de historische ontwikkeling van de uitkomsten van het Nationale Dictee - in de middenmoot van Vlaanderen.
Anabel's naam is in lijn met die van haar twee zusjes, die twintig en vierendertig minuten na Anabel ter wereld kwamen.
Het zusje na Anabel heet Anapest en heeft de ziekelijke neiging iedereen in haar omgeving het leven zuur te maken, te plagen en te sarren. Maar ze heeft ook liefde voor de dichtkunst, welke haar deed besluiten de letterenstudie op te pakken. Zij bleek echter vanwege haar gedrag niet te handhaven en dus is haar de verdere toegang tot de faculteit ontzegd.
De jongste van de drie heet Anagram. Zij heeft een preoccupatie voor haar gewicht en weegt alles wat zij eet zorgvuldig af, ja zelfs haar ontlasting. Ook Anagram heeft wel iets met letterkunde, zij mag bijvoorbeeld graag woorden en namen door elkaar husselen, die daarmee een nieuw leven of zelfs een nieuwe identiteit krijgen. Zo was zij betrokken bij de naamgeving van schrijver dezes. Anagram heeft ook een hartsvriendin, die zich vreemd genoeg niets aan haar gewicht gelegen laat liggen en alles eet wat maar binnen handbereik komt. Zij heet Polygram en werkt bij een platenmaatschappij.
Tenslotte kan ik er niet omheen ook het nakomertje van de familie te benoemen. Zij scheelt vijf jaar met haar oudere zussen en is een echt vrijgevochten type. En hard op weg om de kwalificatie 'het zwarte schaap' met vlag en wimpel binnen te slepen. In haar vroege puberteit kreeg zij een artikel onder ogen over de escapades van Bill Clinton in wat toen is gaan heten The Oral Office. Zij ging daarmee experimenteren en ontwikkelde zo een sterke voorkeur voor wat ik gemakshalve maar even aanduid als de vrouwelijke variant van de favoriete bezigheid van die voormalige president. Dit nakomertje heeft overigens veel weg van Anabel, ook een plaatje om te zien en zelfs haar naam verschilt heel weinig van die van haar oudste zus; alleen de laatste letter is anders.