Zomaar een ochtendwandeling.
We lopen over de hei. Esina en ik, hand in hand. Stilte alom.
Genieten in het kwadraat.
Van de natuur, met al haar kleuren en geuren.
Van het zonlicht, dat alles extra glans heeft.
Van de frisse bries, die blosjes op onze wangen tovert.
We staan stil bij een berk en kijken naar elkaar.
Dan geeft Esina me de knipoog.
De knipoog die alleen zij kan geven, met rimpeltjes naast haar wipneusje en het krullen van haar mondhoeken. En met die blik in haar ogen die ik niet in woorden kan vangen, hoe ik het ook probeer. Na ‘ondeugend’, ‘lustig’ en ‘uitnodigend’ geef ik het op; dichterbij kom ik niet, maar dat is nu niet belangrijk.
Haar knipoog is een belofte.
Verlangen overweldigt me. Mijn ademhaling versnelt en mijn hart gaat tekeer. Ik word onrustig, ongeduldig.
Alles om mij heen vervaagt: de bomen met hun takken, het mos, de zonnestralen die de dauw inmiddels hebben verjaagd; vogels die zingen en fluiten, geruis van de verkeersweg in de verte, geritsel van dieren tussen de struiken. Ook het frisse van de buitenlucht en de geur van de hei ontgaan me nagenoeg volledig.
Dit alles is er ongetwijfeld wel, maar niet voor mij. Ik word het gewoonweg niet gewaar, want Esina’s belofte overschaduwt alles. De herinnering aan ons laatste samenzijn verdringt al dat andere moois.
Weldra geven wij ons over aan het minnespel vol vuur dat ons zo eigen is.
De berk is vandaag getuige van de tomeloze kracht van Esina’s knipoog.