Mijn ogen wijd opengesperd of gesloten, het maakt niet uit.
Is het inktzwart wat ik zie, bloedrood of vaalgrijs? Ik zie geen verschil. Maar het boeit me ook niet.
Ik zie toch niets, helemaal niets.
De stilte van de geluidloze schreeuw, ik hoor hem niet.
Zoals ik ook niets voel. Geen kou of warmte, geen kippenvel. Noch het tedere strelen van haar vingertoppen, de sensatie van de aanraking van haar lippen. Ik voel ze niet meer, ook niet in mijn herinnering. Ook het tintelen van gezamenlijk liefdeszweet op onze huid is over.
Vervlogen is tevens de geur van uitgedoofde waxinekaarsen om ons bed.
Vreugdeloos, maar ook pijnloos. Zelfs het snijden door mijn ziel raakt me niet meer.
Ik zeg tegen mezelf dat het nu mooi is geweest.
Ja, ze is weg. Nou en? Gebeurt wel vaker. Gaan mensen heus niet dood aan.
Schop onder m’n eigen kont, klaar.
Zo. Morgen weer een dag.