De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel.
Door de kier zag hij de witte VolkswagenTouran met blauw-rode striping snel naderen.
Gelukkig, ze hadden het gezien.
Gewapend met zijn beschadigde hengel was Jord op weg naar Eileen om haar eens goed de waarheid te vertellen. Zij mocht dan lid zijn van de Dierenbescherming en de hengelsport verafschuwen, zijn dure hengel slopen ging hem te ver!
Vlak bij haar huis zag hij Eileen lopen. Net toen hij zijn pas versnelde om haar aan te spreken, stopte een donkerblauwe bestelbus met piepende banden naast de stoep. Een man sprong eruit, greep Eileen vast en sleurde haar mee naar de bijrijdersplaats.
Jord trok een sprintje, rukte de achterdeur van het optrekkende busje open en sprong precies op tijd naar binnen.
De deur hield hij op een kier; hem dichtslaan zou zijn aanwezigheid verraden en zo kon hij nog naar buiten kijken. Bovendien kreeg hij nu wat licht in de laadruimte. Die was voor de helft gevuld met verhuisdozen.
Uit een verhuisdoos met het opschrift ‘Keuken’ viste Jord een rood-wit geblokte theedoek, haakte deze aan zijn hengel en stak dit door het dakluik naar buiten.
Hij belde 112, meldde de ontvoering en gaf zijn positie door. Hij vertelde erbij dat hij een geblokte theedoek uit het dak van het busje had gestoken.
De politieauto sneed de bestelbus af en dwong hem tot stilstand. De agenten voerden de bestelbuschauffeur en zijn bijrijder geboeid af.
Eileen – overstuur maar ongedeerd – vloog Jord om zijn nek.