‘Goedemorgen meneer Badhemd, ik ben Monica Hartjens, uroloog. U weet misschien nog dat u hier gisteravond bent binnengebracht. U was bewusteloos geraakt en uw huisarts heeft u toen voor nader onderzoek laten opnemen. We hebben uw bloed en urine onderzocht, er zijn geen afwijkende waarden gevonden. U heeft ook geen allergieën, volgens uw vriendin, en u slikt ook geen medicijnen. Dat klopt toch?’
Ik knik.
‘Tja meneer Badhemd, dan is er nog dat doosje Artivel. Dat is ook de reden dat ik erbij ben geroepen. Uw vriendin vertelde dat jullie een romantisch etentje een extra romantisch vervolg wilden geven en toen heeft u daar een tabletje van ingenomen. Hoe bent u daaraan gekomen?’
‘Ja dokter, dat was eigenlijk een geintje. Cadeautje van de jongens van mijn band, zogenaamd omdat ik nu als zestig-plusser de groupies niet meer aan zou kunnen. Ik vond het wel grappig, op dat moment, maar ik heb ze nooit gebruikt. Ook nooit groupies ontmoet trouwens, we zijn maar een amateur-ouwe-lullen-bandje, ziet u. Ik was die pillen eigenlijk al weer vergeten.
Ja en toen na dat etentje heeft Esina, mijn vriendin dus, dat doosje tevoorschijn gehaald.’
‘Dat had ze beter niet kunnen doen, meneer Badhemd. Dit zijn namelijk geen erectiepillen, zoals Viagra en Levitra. Deze tabletten hebben het tegenovergestelde effect.
Gelukkig is er geen blijvende schade, dus u mag weer naar huis. Maar wilt u nooit meer zomaar tabletten slikken die u niet zijn voorgeschreven!’
‘Dat is goed dokter, dank u wel.’
Als ik Esina in de taxi naar huis in haar ogen kijk, zie ik weer diezelfde ondeugende blik van gisteravond. Ik knipoog, pak haar beide handen en zeg; ‘Schatje, straks maar snel doorgaan waar we gebleven waren!’