Joop opent zijn postvak en haalt er de krant, een tijdschrift over schepen en een kaartje uit. Met een brede glimlach herkent hij het handschrift. Fien houdt woord. Benieuwd naar wat ze hem dit keer heeft gestuurd, draait hij de hoek om naar de lift en botst tegen zuster Marianne op. Enveloppen, tijdschrift, telefoon, tasje en sleutels vallen op de grond. Uit het tasje komt een roze kanten stukje stof tevoorschijn.
‘Meneer Bergmans!’ roept Marianne geschrokken. ‘Wilt u me naar de andere wereld hebben!'
Joop bukt moeizaam om zijn post op te rapen en mompelt: ‘U brengt me op een idee.’
‘Dat heb ik gehoord, meneer Bergmans.’
‘Nou, dan hoef ik het niet te herhalen.’ Joop krijgt een dodelijke blik van Marianne.
‘Grapje, zuster,’ verontschuldigt hij zich snel. Hij raapt het tasje op en schuift het stukje stof erin.
Marianne grist het uit zijn handen en beent weg. Als ze uit zicht is, steekt hij balorig zijn tong uit.
‘Joop!’ hoort hij achter zich en andermaal laat hij zijn post vallen.
‘Jezus, Patrick! Is het vandaag de landelijke wacht-je-bewoners-op-en-bezorg-ze-een-hartverzakking-dag of zo?’
‘Sorry Joop, ik wilde je niet laten schrikken.’ Patrick helpt hem met het oprapen van zijn post en vindt een kassabon. Verbaasd ziet hij de naam van een bekende lingerieketen, het artikel en het bedrag.
‘Is deze ook van jou? 80D lijkt me niet jouw maat.’ lachend geeft hij de kassabon aan Joop. ‘Wil je me iets vertellen?’
Joop bekijkt de kassabon. ‘Godmiljaar, hier kan ik een jaar lang onderbroeken van kopen. Dit moet van zuster Marianne zijn.’