Wekenlang ligt de oproep te wachten. Uiterlijk vandaag moet ik bloed laten prikken.
Aanvankelijk negeerde ik die oproep, tot Esina hem vond en erover begon.
Zij had mij snel door; ik kan niet tegen injectiespuiten.
De lieverd lachte er niet eens om, zei dat zij het wel begreep. Tenslotte wordt er iets in je lichaam gestoken wat er niet in thuishoort.
We spraken er vaak over, zij stelde mij telkens gerust, streelde over mijn arm waar die naald in zou komen. En tja, dan kwam van het een het ander.
Zo ook gisteravond. Esina zei ‘Denk maar aan mij, schatje, niet aan die enge spuit!’
Zeven uur, ik schrik wakker. Injectiespuit als een bierfles?
Gelukkig, het was maar een droom!