Kwart over vier. Ik bel aan bij het Medisch Centrum.
De deur opent automatisch.
Door de schaarsverlichte gang loop ik naar dezelfde behandelruimte als die ochtend.
De deur staat op een kier, ik ga naar binnen.
‘Dag meneer Badhemd, gaat u maar zitten in de behandelstoel, net zoals vanochtend.’
Zij komt met haar materialen achter de kast vandaan.
‘Dag zuster, je ziet er zo anders uit, zonder je witte uniform. En wat is het hier stil.’
‘Ja meneer Badhemd, we sluiten om vier uur, maar ik wilde dit nog graag even afhandelen.’
En dan, strenger; ‘Zo, nu die mouw opstropen en stil blijven zitten.’
Zij spant de band aan. Dan pakt zij een injectiespuit als een bierfles.
Ik ga out.